Kazbek. To do jego skał bogowie przywiązali niepokornego Prometeusza. Po gruzińsku Mkinvartsveri, co oznacza Lodowy Szczyt. Pięciotysięcznik na wyciągnięcie reki, co nie jest tożsame z łatwością jego zdobycia.
Gdy byłam tu prawie dwa lata temu po raz pierwszy, Kazbek był ukryty za gęstymi chmurami. Z Kazbegi zapamiętałam bujną, soczystą zieleń i cztery konie, stojące na przystanku autobusowym. To wtedy obiecałam sobie, że muszę tu wrócić – nie odpuszczę, dopóki Kazbek nie pokaże mi się na oczy! Koniec końców dopięłam swego i teraz przez najbliższe pół roku (nawet z hakiem) Mkinwarcweri zawsze będzie w zasięgu mego wzroku – nie licząc oczywiście dni, kiedy postanowi się znowu skryć wśród chmur.
Kilka dni silnego halnego dało się we znaki. Chciałam swoje 25-te urodziny spędzić w górach, jednak obawiałam się, że pogoda nie wyklaruje się do tego dnia... Jestem jednak w czepku urodzona - 13.12 to dobra data dla wariata! Było cudownie, a o takich warunkach mogłam jedynie pomarzyć!
Góry, ponad 12 godzin na szlaku, prawie 35 km, 700 zdjęć (!) oraz duża dawka endorfin i witaminy D - oto recepta na szczęście! Za każdym powtarzam: "Czegoś tak pięknego jeszcze w życiu nie widziałam!" A potem trafia się kolejny taki wojaż i o, znowu wydaję się być niesłowna. Tak za każdym razem - zachwytu zawsze mało!
11.12 obchodzony jest Światowy Dzień Gór. Tak się składa, że zupełnie nieświadomie przeżyłam go w Tatrach.
Po wielu wahaniach jechać/nie jechać dobrze było PÓJŚĆ NA ŻYWIOŁ i jednak wybrać się na Kasprowy Wierch. Znowu miałam szczęście, bo o takich warunkach nawet wcześniej nie marzyłam!! Nie ma co śledzić prognozy pogody. Lepiej zaufać intuicji i po prostu zdać się na los.
Na pytanie: "Skąd jesteś?" zawsze odpowiadam: "Z gór". Swoje znam i chwalę - jestem dumna z miejsca, z którego pochodzę: w końcu nie każdy, kto budzi się w swoim pokoju ma widok na Babią Górę.