Dzień Włóczykija - Zawrat-Świnica

Uwielbiam Kalendarz Świąt Nietypowych. Obchodzę m.in. Dzień Piegów, Dzień Kota, Dzień Pizzy, Dzień Czekolady… A 23.07 przypada jakże ważne święto – Dzień Włóczykija! To jak dzień urodzin – nie mogłabym go spędzić w pracy! Dlatego zaplanowałam sobie dwudniowy urlop i wypad w Tatry.

O ile czwartek był głównie dniem wędrówek bez celu i walką z ostrym cieniem mgły nad Tatrami, to w piątek pogoda dopisała. Plany były ambitne, nauczone jednak doświadczeniem dnia poprzedniego, nie nastawiałyśmy się na zbyt wiele. Szłyśmy z myślą, że nie wiadomo gdzie i czy w ogóle zajdziemy. Tym razem jednak szczęście nam dopisało i udało nam się przejść porządny kawał moich ukochanych Tatr. Mimo początkowej mgły, pożerających wszystko ponad Doliną Pięciu Stawów, pod Zawratem wszystko się rozwiało i ukazało spektakl, godny najlepszego teatru. Widoki dodały mi skrzydeł, a szlak Zawrat-Świnica przy takich warunkach to czysta petarda i zachwyt bez końca. Ile ja przeżywałam: o jak pięknie, o ja nie mogę, dawaj zdjęcie, zróbmy fotostop, o matko i tak w kółko. Dobrze, że wyszłyśmy wczesnym rankiem, na szlaku (jednokierunkowym!) takie cudowne pustki i mogłam sobie wzdychać ile tylko dusza zapragnęła.

Na szczycie Świnicy zameldowałyśmy się o 8:30, mając go praktycznie dla siebie. Po jakiś 20 minutach zaczęli zjawiać się pierwsi ludzie, a od strony Świnickiej Przełęczy było widać coraz większy tłum. To był znak, żeby się zwijać na dół. Po przejściu szlaku Zawrat-Świnica śmiem stwierdzić, że to jedna z piękniejszych (o ile nie najpiękniejszych! tras, jakie przeszłam w Tatrach – zarówno pod względem widokowym, jak i technicznym (ah, te trudności – czujesz w kościach, że żyjesz, ale nie masz wrażenia, że zaraz się pokichasz). A Świnica to definitywnie szczyt, na który mogę powracać bez znudzenia. Prawie, jak na Szpiglas.