Pytacie nas często w jaki sposób asekurujemy Martę na trudniejszych szlakach.
Ubieramy ją w uprząż pełną (model Petzl OUISTITI), na jednym końcu liny wiążemy ósemkę i wpinamy ją do uprzęży dwoma karabinkami HMS z zamkami ustawionymi przeciwstawnie (z technicznego punktu widzenia bezpieczniej jest zawiązać ósemkę bezpośrednio do uprzęży – taki system sprawdza się, gdy nie zamierzamy przez dłuższy czas się rozwiązywać, jednakże w przypadku zróżnicowanej trasy i konieczności częstych wypięć jest to kłopotliwe i my mocujemy linę za pomocą karabinków). Drugi koniec liny wiążemy u osoby asekurującej bezpośrednio do uprzęży.
Podczas letnich wędrówek wystarczy kilkanaście metrów liny (my mamy ok. 16 metrów, czasami taka długość się przydaje, jednak na większości odcinków, podczas których stosujemy asekurację jest to zbyt dużo) Wiadomym jest, że lepiej jest mieć za dużo niż za mało, jednak ze względu na wagę bagażu warto się zastanowić na optymalizacją. W sytuacjach gdy nie używamy całej długości liny jej nadmiar osoba asekurująca owija wokół swojej klatki piersiowej i blokuje wyblinką na karabinku wpiętym w uprząż. Szybki i prosty węzeł jakim jest wyblinka umożliwia sprawną zmianę długości liny i idealnie nadaje się do terenu, który wymaga częstych zmian odstępu między asekurującym i asekurowanym.
Gdy teren tego wymaga powinno się używać pośrednich punktów asekuracyjnych chociażby w najprostszej postaci: taśma + ekspres.
Podczas wchodzenia pod górę pierwszy idzie tata, Marta za nim, przy schodzeniu w dół odwrotnie. Aby zwiększyć skuteczność asekuracji lina pomiędzy powinna być cały czas napięta.
Jeśli Marta „będąc na linie” pokonuje teren używając ułatwień typu łańcuch - wówczas dodatkowo wpina się w niego używając lonży via ferratowej.
I oczywiście na głowie kask.
Komentarze