Według grupy badaczy, góry Bucegi w środkowej Rumunii skrywają ślady obecności nieznanej cywilizacji. Nie ma pewności co do tego, czy była to dawna cywilizacja zamieszkująca te tereny jeszcze przed biblijnym potopem, czy chodzi o cywilizację pozaziemską. Jedno wydaje się być pewne – na tym obszarze, głęboko pod powierzchnią ziemi coś jest i według publikacji, tajemnicy tej strzeże nie tylko rząd rumuński, ale także Stany Zjednoczone i Watykan.
Sfinks, babele, brodate twarze
Bucegi to jedno z najczęściej odwiedzanych przez turystów pasm górskich Rumunii. Zrobiono z tego obszaru atrakcję z udogodnieniami, których nie powstydziłoby się Zakopane. Aby zobaczyć z bliska słynnego karpackiego Sfinksa, nie trzeba się wspinać po stromych ścieżkach. Prowadzi tam kolej gondolowa, do której w sezonie ustawiają się sznureczki turystów. I my nią jechaliśmy, ale o tym później.
W odległości kilkuset metrów od górnej stacji kolejki znajdują się niesamowite formy skalne. Najbardziej znana przypomina egipski posąg Sfinksa. To właśnie karpacka gwiazda, do której ciągną tłumy. Poza Sfinksem, można tam znaleźć jeszcze kilka pobudzających wyobraźnię grup skalnych. Jedne przypominają sylwetki ludzi, inne twarze. Skąd się tam wzięły? Istnieje kilka teorii.
Jedna z nich głosi, że stworzyła je dawna cywilizacja, która, przygotowując się do zbliżającego się potopu, oznaczyła w ten sposób swoją kryjówkę – aby łatwiej było ją odnaleźć tym, którzy przetrwają kataklizm. A kryjówka znajdowała się wewnątrz masywu górskiego, przyjmując formę plątaniny jaskiń i tuneli, której jej mieszkańcy mieli już nigdy nie opuścić.
Teorię tę propagowali uczeni historycy i archeologowie z całego świata jeszcze w XIX, a następnie w XX wieku. Nie mieli oni wątpliwości, że skalne twory na szczytach masywu Bucegi są efektem działań człowieka. Sytuacja się nieco zmieniła na początku XXI wieku…
Nowe tajemnicze odkrycie
Według nieoficjalnych źródeł, w 2003 roku w masywie Bucegi trafiono na tajemnicze tunele. Mówi się, że zainteresowały się tym odkryciem Stany Zjednoczone i… Watykan, intensywnie wpływając na władze Rumunii, aby te, kolokwialnie mówiąc, trzymały język za zębami. Do tej pory rząd Rumunii nie wypowiedział się oficjalnie na ten temat. Nikt niczego nie potwierdza, ale też niczemu nie zaprzecza.
Nie wiadomo, czy chodzi o obcą cywilizację, czy o dowody rzucające cień na dotychczas propagowaną historię ludzkości. Mówi się, że w tunelach odkryto szczątki istot nadnaturalnych rozmiarów. Według osób zajmujących się tym tematem, w jednej z jaskiń odkryto także olbrzymie tablice, pokryte inskrypcjami z różnorodnych dziedzin nauki. Istnieje teoria, że podważają one dotychczasowe teorie naukowe i dogmaty wiary. Część badaczy poddaje pod wątpliwość ich ludzkie pochodzenie. Może głęboko pod szlakami turystycznymi masywu Bucegi kryją się dowody na istnienie obcej cywilizacji…
Zawirowania energetyczne
Dziwne zjawiska energetyczne to kolejny z elementów układanki. Mieszkańcy okolicznych miejscowości i wiosek od dawna obserwują dziwne zjawiska występujące na tym terenie. Mówi się o trwającej kilka tygodni grupowej bezsenności a także o wstrząsach ziemi, nie mających pochodzenia sejsmicznego, występujących w regularnych odstępach czasu. Zjawiska te miały miejsce na długo przed odkryciem podziemnych tuneli. Co więc jest ich przyczyną?
Nasza wędrówka po górach Bucegi
Wtedy jeszcze nic nie wiedzieliśmy o tajemnicach tego obszaru. Dla nas to była zwykła jednodniowa wędrówka po górskich szlakach. Mieliśmy w planie zobaczyć skalne twory, o których już wcześniej słyszeliśmy, wyjść na najwyższy szczyt pasma – Omu (2507 m npm) i zejść tego samego dnia.
Od dwóch dni naszej dwójce towarzyszyła jeszcze jedna para, którą zgarnęliśmy z Bukaresztu. Kasia i Piotrek, bardzo sympatyczni ludzie z Gdańska. My, po dwóch tygodniach w samochodzie, odczuwaliśmy fizyczną wręcz potrzebę wędrówki. Oni, po kilku miesiącach wędrowania po górach Kirgistanu i Turcji, stwierdzili, że jeden dzień w górach więcej nie zrobi im różnicy i chętnie nam potowarzyszą.
Jednak rankiem, w dniu wędrówki, obudziłam się z niewiadomego pochodzenia gorączką. Nie była ona powiązana z żadnym przeziębieniem, niestrawnością, jakimikolwiek bólami. Poza silną gorączką, powodującą niewyobrażalne uczucie słabości, nie miałam żadnych innych niepokojących objawów. Nasza wyprawa stała jednak pod znakiem zapytania. Ledwie utrzymywałam się na nogach. 2-3 minuty. Tyle byłam w stanie wytrzymać w pozycji stojącej lub siedzącej. Upływający czas nie działał na naszą korzyść.
Moi towarzysze rozważali rezygnację z wędrówki. Ja jednak nalegałam żeby iść. Zaproponowałam, żebyśmy wyjechali na górę kolejką gondolową. Oni mieli pójść dalej, a ja miałam poczekać na nich przy górnej stacji kolejki, pooddychać górskim powietrzem, powygrzewać się na słońcu. Byłam przekonana, że to mi pomoże i że na górze poczuję się lepiej.
Zupełnego ozdrowienia jednak nikt się nie spodziewał. Nie dość, że po wyjechaniu na górę gorączka zupełnie minęła, to dostałam jakiegoś energetycznego kopa, który pozwolił mi iść razem z moimi towarzyszami. Po chwili zupełnie zapomniałam o tym co mi dolegało na dole.
Powędrowaliśmy żółtym szlakiem, w kierunku najwyższego szczytu, bardzo szybko zostawiając za sobą tłumy turystów gromadzących się wokół Karpackiego Sfinksa. Żółty szlak prowadzący od górnej stacji kolejki do szczytu Omu jest bajecznie ładny i widokowy. Odsłaniające się z każdym kolejnym krokiem krajobrazy zapierają dech w piersiach. Choć wysokości bardziej zbliżone są do tych tatrzańskich, to widoki są bardziej bieszczadzkie.
Na szczycie czeka na turystów atrakcja i schronienie – najwyżej położone schronisko górskie w Karpatach. Mała chatka oferuje skromne posiłki, noclegi i przepiękne widoki. My nie zabawiliśmy tam jednak długo. Nad naszymi głowami gromadziły się ciężkie burzowe chmury. Było już dość późno, a mieliśmy przed sobą drogę powrotną (tym razem nie chcieliśmy już korzystać z wygód kolejki gondolowej). Posililiśmy się zatem zupą, cyknęliśmy pamiątkowe zdjęcie, ubraliśmy się cieplej i wyruszyliśmy w drogę powrotną.
Nie udało nam się jednak uciec burzy. Wkrótce zewsząd otoczyły nas chmury, wokół nas waliły pioruny, a my nie mieliśmy się gdzie schować. Zdołałam jedynie ubrać plecaki w awaryjne worki na śmieci, które zawsze biorę ze sobą w góry. W takich sytuacjach są niezawodne. Bo kiedy strugi wody leją się z nieba, nie ma co liczyć na nieprzemakalne osłonki plecaków, które nieprzemakalne są tylko w teorii. Folia to folia. Gdy tylko skończyłam zabezpieczać plecaki, poczułam na plecach uderzenia kostek lodu. Na głowy posypał się nam gęsty grad. Przycupnęliśmy pod skałą, przylepiając się do niej najbliżej jak to było możliwe i w ten sposób przeczekaliśmy największą nawałnicę.
Burza w górach to zawsze jest mocne przeżycie, na mnie jednak największe wrażenie zrobiły pioruny widoczne na wysokości naszych oczu. Nie musieliśmy zadzierać głowy do góry, aby zobaczyć wyładowania. One były wokół nas.
Kiedy tylko deszcz złagodniał, a burza poszła dalej, i my wyruszyliśmy w drogę. Trochę mokrzy, trochę zmarznięci, ale mimo wszystko zadowoleni. Jednak tego co nas czekało dalej, nie spodziewaliśmy się. A czekało nas schodzenie po niemal pionowych ścianach. 80% trasy od górnej do dolnej stacji kolejki wyposażona jest w stalowe liny i łańcuchy, i wierzcie… są niezbędne. Nie wyobrażam sobie pokonywać tego szlaku z plecakiem wyprawowym, a poznałam ludzi, którzy z takim właśnie obciążeniem nim szli.
Nie przewidzieliśmy, że droga powrotna zajmie nam sześć godzin, efektem czego na dole byliśmy już grubo po zapadnięciu zmroku.
Co najciekawsze, na dole gorączka i złe samopoczucie wróciły. Maciek sam rozkładał namiot, bo ja już nie miałam na to energii. Siłą woli przeszłam z samochodu do namiotu i nie pamiętam już nawet czy zdjęłam z siebie ubrania, czy zasnęłam tak, jak stałam.
Tekst pochodzi z bloga www.biegunwschodni.pl
Komentarze